"Ο κύριος Αληθινός"

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε ένας Βασιλιάς σε μια χώρα, πολύ πλούσιος, με πολλά κοπάδια πρόβατα. Έβρισκε βοσκούς να του τα βοσκίζουν, μα μετά από λίγο τους έδιωχνε, γιατί του έλεγαν ψέμματα. Δεν έβρισκε κάποιον που να του λέει την αλήθεια, για να του τα εμπιστευτεί. Αποφασίζει λοιπόν μια μέρα και στέλνει ντελάλη σε όλο το βασίλειό του να φωνάξει: "όποιος δεν λέει ποτέ ψέμματα να παρουσιαστεί στο Βασιλιά!"
Παρουσιάζεται πράγματι μετά από λίγο ένας υπήκοός του και του λέει:
- Βασιλέα μου πολυχρονεμένε, εγώ δεν λέω ποτέ ψέμματα.
- Ποτέ, ποτέ;
- Ποτέ.
- Και πως σε λένε;
- Με λένε Αληθινό!
- Έλα τότε να σε δοκιμάσω αν είσαι πράγματι αληθινός. Θέλω να μου βοσκίζεις τα πρόβατά μου.
Τον παίρνει, τον πάει στο κοπάδι του. Είχε ο Βασιλιάς ένα πρόβατο, το πιο όμορφο, το πιο μεγάλο, το καλύτερό του, το οποίο αγαπούσε πιο πολύ απ΄όλα. Του είχε ένα αργυρό κουδούνι στο λαιμό και το φώναζε "Αργυροκουδουνάτη". Του λέει λοιπόν:
- Όλα να τα σφάξεις, να φας να πιεις, κάνε ό,τι θες, δε με νοιάζει. Μα την Αργυροκουδουνάτη να προσέχεις, να μην πάθει πράμα, γιατί θα σε σκοτώσω! Και θέλω να κατεβαίνεις μια φορά τη βδομάδα στο παλάτι, να μου δίνεις αναφορά για το κοπάδι μου. Σύμφωνοι;
- Σύμφωνοι!
Φεύγει ο Βασιλιάς, του δίνει τροφή και ξεκινά ο Αληθινός για το βουνό με τα πρόβατα.
Έκανε ο Αληθινός τη δουλειά του κανονικά όπως ήξερε, βόσκιζε τα πρόβατα, όλα καλά. Πέρασε η πρώτη βδομάδα, ετοιμάζεται και έρχεται στο Βασιλιά και του λέει:
- Καλημέρα Βασιλέα μου πολυχρονεμένε!
- Καλώς τον κύριο Αληθινό! Τι κάνουν τα οζά μου (=τα ζώα μου), τα πρόβατά μου και η Αργυροκουδουνάτη μου;
- Καλά 'ναι τα οζά σου, τα πρόβατά σου και η Αργυροκουδουνάτη σου!
Ευχαριστήθηκε ο Βασιλιάς με την απάντηση! Του δίνει τροφή και φεύγει: "Να 'ρθεις πάλι σε μια βδομάδα να μου πεις τα νέα σου".
Κάθε βδομάδα λοιπόν γινόταν αυτό. Παρουσιαζόταν ο Αληθινός στο Βασιλιά και του έλεγε:
- Καλημέρα Βασιλέα μου πολυχρονεμένε!
- Καλώς τον κύριο Αληθινό! Τι κάνουν τα οζά μου, τα πρόβατά μου και η Αργυροκουδουνάτη μου;
- Καλά 'ναι τα οζά σου, τα πρόβατά σου, καλά 'ναι κι η Αργυροκουδουνάτη σου!
Και περνούσε ο καιρός. Υπερευχαριστημένος ο Βασιλιάς!
Μια μέρα λένε μεταξύ τους κάποιοι "φίλοι" του Αληθινού απ' το χωριό: "μωρ' εμείς θα πάμε στο βουνό, να βρούμε τον Αληθινό και θα τον κάνουμε να πει ψέμματα στο Βασιλιά. Δεν μπορεί να ΄ναι αυτός καλύτερος από μας". Πέρνουνε λοιπόν μια ωραία κοπέλα, μπόλικο κρασί και πάνε στο βουνό, βρίσκουν τον Αληθινό και του λένε:
- Ήρθαμε να σου κάνουμε παρέα που είσαι μόνος, να γλεντήσουμε. Φέραμε το κρασί. Δε σφάζεις και συ κανένα αρνί;
- Να σφάξω, λέει αυτός καλοπροαίρετα. Σφάζει ένα αρνί, τρώνε, πίνουν, ανοίγει η όρεξη. Σφάζει κι άλλο μετά, έρχονται στα κέφια. Του λένε: "Σφάξε και την Αργυροκουδουνάτη!" Τους λέει αυτός: "Α όλα κι όλα! Όλα τα σφάζω, μα την Αργυροκουδουνάτη δεν τη σφάζω!". Τον ποτίζουν αυτοί κρασί, μεθάει και σε λίγο του ξαναλένε να σφάξει την Αργυροκουδουνάτη. Μεθυσμένος αυτός τη σφάζει. Τρώνε πίνουνε, συνεχίζουνε το γλέντι. Από το πολύ κρασί τον παίρνει ο ύπνος. Φεύγουν οι "φίλοι".
Το πρωί ξυπνά ζαλισμένος, δεν θυμόταν τίποτε. Μετρά τα πρόβατα και θωρεί την Αργυροκουδουνάτη να λείπει. Τότε θυμήθηκε και κατάλαβε τι είχε κάνει! Στεναχωρήθηκε πολύ και λέει με το μυαλό του: "τι θα πω εδά (=τώρα) στο Βασιλιά που θα με σκοτώσει;"
Φεύγει να πάει στο Βασιλιά. Στο δρόμο σταματά, καρφώνει τη μαγκούρα του στο χώμα, της βάζει από πάνω το καπέλο του και μιλεί σα να 'βλεπε το Βασιλιά και λέει: "Καλημέρα Βασιλέα μου πολυχρονεμένε". Απαντά πάλι ο ίδιος: "Καλώς τον κύριο Αληθινό! Ήντα κάνουν τα οζά μου, τα πρόβατά μου και η Αργυροκουδουνάτη μου;" "Καλά 'ναι τα οζά σου, τα πρόβατά σου, μα η Αργυροκουδουνάτη σου... χάθηκε!" Σκέφτεται λίγο και λέει: "δεν πάει ετσά να το πω, είναι ψέμματα".
Πηγαίνει παρά κάτω και ξανά σταματά, στερεώνει πάλι τη μαγκούρα του στο χώμα, της βάνει το καπέλο και λέει: "Καλημέρα Βασιλέα μου πολυχρονεμένε" "Καλώς τον κύριο Αληθινό. Ήντα κάνουν τα οζά μου, τα πρόβατά μου και η Αργυροκουδουνάτη μου;" "Καλά 'ναι τα οζά σου, τα πρόβατά σου, μα η Αργυροκουδουνάτη σου.... ψόφησε!" Σκέφτεται πάλι: "μπα ούτε ετσά ταιριάζει να το πω".
Ξαναξεκινά, πάει παρακάτω, σταματά, βάζει τη μαγκούρα κάτω και λέει: "Καλημέρα μου Βασιλέα πολυχρονεμένε". "Καλώς τον κύριο Αληθινό. Ήντα κάνουν τα οζά μου τα πρόβατά μου και η Αργυροκουδουνάτη μου;" "Καλά 'ναι τα οζά σου, τα πρόβατά σου,  μα την Αργυροκουδουνάτη σου... ήσφαξά την... ήφαγά τη για μιας ξανθιάς αγάπη!" Λέει: "Α, μωρέ έτσι ταιριάζει να το πω! Έτσι θα το πω στο Βασιλιά, που δεν είναι ψέμμα!"
Φτάνει στο Παλάτι, μπαίνει μέσα, τον υποδέχεται με χαρά ο Βασιλιάς:
- Καλώς τον κύριο Αληθινό! Τι κάνουν τα οζά μου, τα πρόβατά μου και η Αργυροκουδουνάτη μου;
- Καλά 'ναι τα οζά σου, τα πρόβατά σου, μα την Αργυροκουδουνάτη σου ήσφαξά την, ήφαγά την για μιας ξανθιάς αγάπη!" Ντελόγο (=αμέσως) του λέει ο Βασιλιάς:
- Μπράβο! Συγχαρτήρια που δεν μου 'πες ψέμματα!  Από τώρα και στο εξής αφήνεις το βουνό και τα πρόβατα και θα μείνεις εδώ δίπλα μου για πάντα ....
.... και τον κράτησε στο Παλάτι κοντά του έμπιστο φίλο και φύλακα .... μοιράστηκε μαζί του τα πλούτη του .... και περάσανε αυτοί καλά κι εμείς .... καλύτερα!!!



Αυτό το παραμύθι μας διδάσκει ότι δεν πρέπει να λέμε ψέμματα.

Η γιαγιά Καλλιρρόη Π.

Ευτυχία δεν είναι να κάνεις αυτό που θέλεις,
αλλά να μήν κάνεις αυτό που δεν θέλεις.
(Ρουσσώ)