και μία εξαίρεση στις προηγούμενες μαντινάδες

Αλάργο  σου  κι  αλάργο μου
ψώρα  'χεις  και  φοβούμαι,
να  μην  την  κολληθώ  κι  εγώ
και  ντρέπομαι  να  ξούμαι !!!

(ΟΥΑΟΥ !)

"Πονώ άρα υπάρχω"

(Ντοστογιέφσκι)

Μαντινάδες για καψούρες...

(μια που κάνει και ζέστες...)


Για μιαν αγάπη τραγουδώ,
να σβήσω τον καϊμό μου,
κι αντιλαλούνε τα βουνά
στον αναστεναγμό μου !

Άμε να πεις στη μάνα σου
να κάμει κι άλλη γέννα,
να κάψει κι αλλονού καρδιά,
ως έκαψε κι εμένα.

Άμε να πεις στη μάνα σου,
να μη μου καταράται,
για' θα την κάμω πεθερά
και θα παραπονάται.


... και εποχιακές...

Έλα Αγιά Μαρίνα μου,
έμπα κι εσύ στη μέση,
να πάρω εκείνον π' αγαπώ,
γιατί άλλος δε μ' αρέσει !

Τ' Αγιού Παντελεήμονα
σε γνώρισα κερά μου
και το Δεκαπενταύγουστο
σ' έβαλα στα νερά μου.


άντε και καλό Δεκαπενταύγουστο!!!

Σ' αγαπώ όχι μόνο γι' αυτό που είσαι,

αλλά και γι' αυτό που είμαι εγώ,

όταν είσαι μαζί μου.

Παροιμίες - Γνωμικά

"Δε σου τρέχει καβαλλάρη
μη σκοτώνεις το μουλάρι !"

"Ό,τι σου τρέχει, να το ξετρέχεις !"
ή
"Άμα δε σου τρέχει, μην το ξετρέχεις !"


και κάτι για το ξεγέλασμα του ύπνου:

Καλώς τονε ! Ήλθες; Κάτσε να κάμω τα' χει ρόκα μου, τα 'χει το αργαλειό μου. Κι ύστερα να σε πάρω, να με πάρεις, να πάμε να κοιμηθούμε και να σφιχταγκαλιαστούμε !

(το έλεγαν οι γυναίκες όταν έκαναν δουλειά και τους ερχόταν νύστα)

Η γιαγιά Μαρία Αγκριθαράκη

(του Μηνακού)

(Μαριώγκα την έλεγε ο παππούς)

Για τον ψεύτη ντουνιά...

...μερικές μαντινάδες

Ψεύτη ντουνιά, παλιόκοσμε,
η σφαίρα σου να σπάσει,
για δεν αφήνεις άνθρωπο,
ποτέ να ησυχάσει.

Ψεύτη ντουνιά θα σε γλεντώ,
τώρα που 'χω τα νιάτα,
προτού πεθάνω και ταφώ
και τα σκεπάσει η πλάκα.

Βαδίζω με παράπονο,
με πόνο συλλογούμαι,
πως είναι όλα μάταια,
στον ψεύτη κόσμου που 'μαι.


Επίλογος:

Σα δώσω χίλια εκατό
θα πάρω ένα μετόχι,
απού 'ναι γέρος κουζουλός,
από τα νιάτα το 'χει !

Ο παππούς Μηνάς Αγκριθαράκης

(ο Μηνακός)