Μαντινάδες

Κάποτε είχε έλθει η Σοφία Βέμπο στις Αρχάνες και είπε την εξής μαντινάδα στην αδελφή της Αλίκη Βέμπο:
"Δεντρί που δε σου μέλλεται να φας 'που τον καρπό ντου,
μην κοιμηθείς στον ίσκιο ντου, να πάρεις τον καημό ντου"
 
Και απαντά η Αλίκη στη Σοφία:
"Στον ίσκιο ντου θα κοιμηθώ και τον καημό θα πάρω,
κι αν είναι πούρι τυχερό και τον καρπό θα φάω!"
 

¨Ολα του κόσμου τα καλά, να τα 'χω τι τα θέλω;
Ας έχει ο κόσμος τα καλά, κι εγώ αυτό που θέλω!

Τα αστεράκια τ' ουρανού ρώτηξε να σου πούνε,
πως κλαίνε τα ματάκια μου, όταν σου θυμηθούνε!

Απ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού το πια μικρό 'χει γνώση,
απού 'κλουθά του φεγγαριού, μέχρι να ξημερώσει.

Φεγγάρι μου ζηλεύγω σου στην ωραιότητά σου,
να μπόρουμαι να σου 'κλουθώ στα βασιλέματά σου!

Δεν είμαι τούρκικος παράς, να με πετάξεις πέρα,
είμαι χρυσός μαμουντιές (= μενταγιόν στα τούρκικα) και κάνε μου αέρα.

Να γράψω θέλω γράμματα στου φεγγαριού τον κύκλο,
να τα διαβάζεις κάθε αργά, να μη χορταίνεις ύπνο.

Φεγγάρι μου λαμπρότατο που πας να βασιλέψεις;
και μ' άφησες στα σκοτεινά και πας αλλού να φέξεις;

Ψηλή, λιγνή μου κίππερη, δάφνη μου μυρισμένη,
η νιότη μου στα χέρια σου είναι παραδομένη.

Ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά και χαμηλώνει ο κλώνος,
και θα σου πάρουν τα πουλιά να σου 'πομείνει ο πόνος.

Δεν μπαίνεις στον Παράδεισο, όσα κεριά κι αν 'άψεις,
αν με τον πόνο τ' αλλονού και συ μαζί δεν κλάψεις!