Σκοπός ιστολογίου

Για να προβάλουμε αυτά που μας παραδόθηκαν, να θυμόμαστε αυτούς που μας τα παράδωσαν, να μην ξεχνιόμαστε, να επικοινωνούμε και να μη χανόμαστε.....

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Τι λοιπόν;

Ποίημα Γεωργίου Δροσίνη


Τῆς ζωῆς μας τὸ σύνορο
Θὰ τὸ δείχνει ἕνα ὀρθὸ κυπαρίσσι;

Κι ἀπὸ ὅ,τι εἴδαμε, ἀκούσαμε, ἀγγίξαμε
Τάφου γῆ θὰ μᾶς ἔχει χωρίσει;

Ὅ,τι ἀγγίζουμε, ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε
Τοῦτο μόνο ζωή μας τὸ λέμε;

Κι αὐτὸ τρέμουμε μήπως τὸ χάσουμε
Καὶ χαμένο στοὺς τάφους τὸ κλαῖμε;

Σ’ ὅ,τι ἀγγίζουμε, ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε
Τῆς ζωῆς μας ὁ κόσμος τελειώνει;

Τίποτε ἄλλο; Στερνό μας ἀπόρριμα
Τὸ κορμὶ ποὺ σκορπιέται καὶ λιώνει;

Κάτι ἀνέγγιχτο ἀνήκουστο ἀθώρητο
Μήπως κάτω ἀπ’ τοὺς τάφους ἀνθίζει;

Κι ὅ,τι μέσα μας κρύβεται ἀγνώριστο
Μήπως πέρα ἀπ’ τὸ θάνατο ἀρχίζει;

Μήπως ὅ,τι θαρροῦμε βασίλεμα,
Γλυκοχάραμα αὐγῆς εἶναι πέρα;

Κι ἀντὶ νὰ ‘ρθει μιὰ νύχτ’ ἀξημέρωτη,
Ξημερώνει μιὰ ἀβράδιαστη μέρα;

Μήπως εἶναι ἡ ἀλήθεια στὸ θάνατο
Κι ἡ ζωὴ μήπως κρύβει τὴν πλάνη;

Ὅ,τι λέμε πὼς ζεῖ, μήπως πέθανε
Κι εἶναι ἀθάνατο, ὅ,τι ἔχει πεθάνει;






Δεν υπάρχουν σχόλια: