Μα πότε, δεν κατάλαβα,
πως πέρασαν τα χρόνια
και φύγανε τα νιάτα μου,
σα του Μαρτιού τα χιόνια!
Το γλέντι κι όλες οι χαρές,
περνούσαν στον αέρα,
κι όλη η ζωή μου φάνηκε,
πως ήτανε μια μέρα!
Σαν ένιωσα γεράματα
θυμάμαι τα παλιά μου,
μου φάνηκε παράξενο,
π' ασπρίσαν τα μαλλιά μου!
Τα πόδια μου αδυνάτισαν,
τα χέρια δεν κινούνται,
τα δόντια μου χαλάσανε,
κι αυτά παραπονιούνται!
 |
|
†θείος Γιάννης Αγκριθαράκης
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου