Τι λοιπόν;

Ποίημα Γεωργίου Δροσίνη

Τῆς ζωῆς μας τὸ σύνορο

Θὰ τὸ δείχνει ἕνα ὀρθὸ κυπαρίσσι;

Κι ἀπὸ ὅ,τι εἴδαμε, ἀκούσαμε, ἀγγίξαμε

Τάφου γῆ θὰ μᾶς ἔχει χωρίσει;

Ὅ,τι ἀγγίζουμε, ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε

Τοῦτο μόνο ζωή μας τὸ λέμε;

Κι αὐτὸ τρέμουμε μήπως τὸ χάσουμε

Καὶ χαμένο στοὺς τάφους τὸ κλαῖμε;

Σ’ ὅ,τι ἀγγίζουμε, ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε

Τῆς ζωῆς μας ὁ κόσμος τελειώνει;

Τίποτε ἄλλο; Στερνό μας ἀπόρριμα

Τὸ κορμὶ ποὺ σκορπιέται καὶ λιώνει;

Κάτι ἀνέγγιχτο ἀνήκουστο ἀθώρητο

Μήπως κάτω ἀπ’ τοὺς τάφους ἀνθίζει;

Κι ὅ,τι μέσα μας κρύβεται ἀγνώριστο

Μήπως πέρα ἀπ’ τὸ θάνατο ἀρχίζει;

Μήπως ὅ,τι θαρροῦμε βασίλεμα,

Γλυκοχάραμα αὐγῆς εἶναι πέρα;

Κι ἀντὶ νὰ ‘ρθει μιὰ νύχτ’ ἀξημέρωτη,

Ξημερώνει μιὰ ἀβράδιαστη μέρα;

Μήπως εἶναι ἡ ἀλήθεια στὸ θάνατο

Κι ἡ ζωὴ μήπως κρύβει τὴν πλάνη;

Ὅ,τι λέμε πὼς ζεῖ, μήπως πέθανε

Κι εἶναι ἀθάνατο, ὅ,τι ἔχει πεθάνει;