"Το μπεγιράκι της Παναγίας"

Με αφορμή λοιπόν ένα "αλογάκι της Παναγίας" που είδαμε απόψε στην αυλή ας πούμε και μερικές λέξεις από την κρητική (ή και τουρκοκρητική;) διάλεκτο


Το μπεγίρι = το άλογο


&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ:

Ο κουρκουζάνης = ο φοβιτσιάρης
Μπρε συ κουρκουζάνα είσαι;

Ο χιανέτης = αυτός που δεν είναι άξιος να κάνει κάτι
Σαν τον γάϊδαρο το χιανέτη είναι κιοσές (=αυτός)
(δηλ. βαριέται)

Ο χαερλής = ο άξιος, αυτός που κάνει χαέρι (=δουλειά)

Ο τζαναμπέτης = ο αχαΐρευτος, ο εργάτης που δεν δουλεύει

Ο ντερτιλής = ο νευρικός, ο πεισματάρης


&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Κίτικο = λίγο
Είναι κίτικο το περβόλι (= δεν προοδεύει)

Το νταμπιέτι μου = η διάθεση
Εχάλασε το νταμπιέτι  μου και δεν έχω όρεξη να φάω

Κουτουρού = στα τυφλά, χωρίς πρόγραμμα
 Πως βάζεις το λάδι στο φαί; Στα κουτουρού.

Το πεσκέσι = το δώρο
Μαχιαλά = ειρωνική έκφραση που δείχνει απαξίωση
Μαχιαλά! Πεσκέσι που μου 'φερες! (δηλ. χαράς το πράμα)

Ο σεφτές = η καλή τύχη
Καλός νάναι ο σεφτές σου. Ή Δεν ήρθε ακόμα κανείς να μου κάνει σεφτέ. Ή Δεν ήκαμα σεφτέ σήμερα (για εμπορικά μαγαζιά)